Ποία είμε;

Αγαπητόν μου ημερολόγιον,

Σίμερης, ο δισέγγονος μου ο Σπυρούκος, ο κουνιστός κε ντροπήν της οικογενείας, με έδιξεν επιτέλους πως δουλέυη το μαραφέτιν τούτο που το φωνασκούνεν υπολογιστή, ή άλoς κομπγιούτερ.

Με πηρεν ημέρες διά να μάθο πως το κομβίον ανοίγην αφτο το διαολόπραγμαν, πως μπαίνη, έτσι μου τό πεν, εις τα γουίνδονς, παράθυρα με είπεν πως θα πη στα Λονδρέζικα. Μ’έμαθεν πως να ανόιγω το πρόγραμμα με το αγγλίκόν το έψιλον, τον μπλέ, κε να μπαίνο μονάχις μου στον μπλογκερ, άιντε να καταλάβης τώραν τί τουτο σημένην στην Ελληνικήν.

Απεφάσισα να ασχολιθών λίγον με τα της τεχνολογίας, γιατί όλη ημέρα, το εβαρέθικεν η ψυχής μου το πλέξιμον, το μαγίρευμα των ρεβιθοκιεφτέδων κε τους καφέδες με τις γειτόνισσές μου.

Αγαπητόν μου ημερολόγιον. Με λένε Αικατερίνη που ανδρούθκα τον Κωστίκαν τον Τεβεκέλη, αλλά η φίλες μου με αποκαλούν απλός κύρα-Κατίνα. Γεννιθικα στον πόντο, στην Τραπεζούντα το χίλια ενιακόσιαν έξι. Ωρέα ήταν όσπου μας εδίοξαν αι Τούρκη, που κακόν χρόνο νάχουνε τα σκυλιά. Που μας αποθάνανε!

Ηρθα στην Ελλάδαν το εικοσι δυό, αφού έκαμαν πρότα για λίγα χρόνια στην Σμύρνη, θαυμάσιαν πολή, την κατέκαψαν αι τουρκη, τα σκυλιά. Που κακό χρόνο νάχουνε. Εγύρισαν με τον άνδρα μου την Ελλάδαν. Περάσαμεν από τα νισιά στην Αθήνα, μετά φύγαμεν για Βέροια, μετά πήγαμεν στον Εβρο απάν στην Ορεστιάδα. Μετά την κατοχή άφκα πάλι στην Αθήνα, στο Πασαλιμάνι. Ήταν ωρεα κάποτε, μα τώρα βρομάη το τόπος. Σα τα μούτρα τους τη κάναν τη πόλη κε δεν αντέχω. Να αποθάνω νασιχασο.

Τόρα βεριέμε κε για να περάσο την ώρα μου θα κάθομε στο διαολοκούτι αφτό κε θα γράφο για το τι βλέπο στην τηλεόρασ κε που με τσατίζει κε θα τα λεο δω πέρα να ξεσκάο.

Σταματάο τόρα γιατί με πόνεσαν τα δαχτιλά μου από το κούπα-κούπα απάν στα κουμπιά. Έχω κε αφτό το πραγμα με το καλόδιο που μου τόπε ποντίκι ο ανέτροπος ο δισέγγονος μου ο Σπυρούκος. Κάνο κλικ λέη στο μεγάλο πορτοκαλί κάτο κε το σώζη λέη για μετά. Αντε να ηδω τί θα γίνη.